Rodział IV: Bambi dorośleje?

Od czasu gdy Uniwersytet w Marburgu przeprowadził pierwsze badania Syndromu Bambi minęło kilkanaście wiosen, zaś małolaty podrosły na tyle, że mogą legalnie upijać się wódką. Powstaje pytanie: czy bambizacja przyrody dotyczy również dorosłych? Czym różni się ich spojrzenie od gówniarskiego? Choć nikt tak naprawdę nie jest zainteresowany, by stale monitorować poglądy dojrzalszej części publiczki w powyższej kwestii, ze zgromadzonych danych wynika co następuje:

1. zarówno 70% dorosłych jak i sierściuchów jest zdania, że przyroda bez ludzi będzie funkcjonować w harmonii i zgodzie,

2. wysoką aprobatą cieszy się twierdzenie „wszystko co naturalne jest dobre”,

3. ponad 80% przyznaje zwierzętom i roślinom – na równi z Homo SS – prawo do życia,

4. 95% uważa, iż utrzymywanie czystości jest korzystne dla przyrody,

5. 80-90% twierdzi, że Matka Natura potrzebuje spokoju,

6. zdecydowana większość postrzega sadzenie drzew (80-90%) i zimowe dokarmianie ptaków (60-70%) jako dobre uczynki dla przyrody,  

7. różnice między dorosłymi i gówniarzami uwidaczniają się w przypadku obszarów chronionych – podczas gdy ich ustanawianie cieszy się niepodważalnie wysokim poparciem wszystkich pokoleń (niemal 90%), tylko niespełna połowa dorosłych (w porównaniu z 3/4 ogółu małolatów) opowiada się za przyznaniem większych uprawnień ohrońcom pszyrody,

8. podobnie powściągliwie zachowują się dorośli przy demonizowaniu gatunku ludzkiego – mimo że 2/3 wszystkich grup wiekowych widzi w człowieku największego wroga przyrody, tylko 1/3 dojrzałej publiczki (w zestawieniu z 3/4 gówniarzy) twierdzi, że może on ostatecznie doprowadzić do jej zniszczenia,

9. wraz z dorastaniem coraz bardziej realistycznie postrzegane jest użytkowanie przyrody: jedynie 30% dorosłych (przy ponad 70% sierściuchów) uważa ścinanie drzew i polowania za działania na szkodę Mamusi Natury – tym 30% umyka również związek między sadzeniem a rąbaniem drewna (PARADOKS RZEŹNI).

Najwyraźniej bambistyczna bakteria na – jak dla kogo – dobre gnieździ się w dojrzałych mózgownicach, które przenoszą fantazje o świętym świecie na zupełnie nieczułą Mamusię Przyrodę. Czy da się jeszcze bardziej zbzikować? Dokąd zmierzamy?