czwartek, 14 kwietnia 2016

Polemiki niesportowej ciąg dalszy. Czyli Witek idzie w zaparte...


W kwietniowym numerze Braci Łowieckiej mecenas Witold Daniłowicz wzion i zapolemizował z treścią naszego felietonu z końca zeszłego roku, w którym kwestionowaliśny określanie i traktowanie polowania jako dyscypliny sportowej. Coby nie szkodzić. Przede wszystkim sobie (treść bucowskich wypocin możecie se odświeżyć tu: KLIK, natomiast  jeśli chcecie zapoznać się z odwetem Witka co sportowcem jest to klikajcie TU – pod warunkiem, że ciąży Wam niecałe 1 euro w sakiewce). W każdym bądź razie nasz Szanowny Interlokutor, kruszący kopie w obronie łowiectwa jako elementu kultury fizycznej, prezentuje triumfalnie i z przekonaniem, wydedukowany na podstawie żelaznej logiki, żelazny dowód na swoje racje, twierdząc iż:

„Łowiectwo jest sportem, bo zgodnie z definicją stanowi aktywność fizyczną wykonywaną dla przyjemności. Quod erat demonstrandum. Czego należało dowieść zostało dowiedzione."

Sugerując, że maluczkim powinien w zupełności wystarczyć ten wywód. Jako dowód. Należy głęboko uchylić kapelusza przed tym przekonaniem, ponieważ Autor udowadnia też w ten sposób, że napopularniejszym sportem na świecie jest… uprawianie seksu. Aktywności fizycznej wykonywanej (przeważnie) dla przyjemności i to w dużo większej skali, niż nawet zabawy z piłka kopaną - o polowaniu nie wspominając. Obiektywnie rzecz biorąc, seks jest bowiem aktywnością wymagającą czasami większego wysiłku niż strzelenie dzika na nęcisku, a większości ludziom sprawiającą też większą przyjemność niźli pozyskanie słonia albo innego okazu z wielkiej piątki. Quod erat demonstrandum. I to codziennie. Na całym świecie. Teraz pozostaje tylko przekonanie uprawiających seks w alkowach i na świeżym powietrzu, iż - wedle opini Witolda Daniłowicza popartej żelaznym, bezdyskusyjnym, logicznym dowodem – biorą udział w globalnym krzewieniu kultury fizycznej. Choć niewykluczone, że niektórzy wzięli sobie do serca encyklikę papieską z 1968 roku, w myśl której owieczkom nie wolno uprawiać tej aktywności dla przyjemności, a jedynie by się rozmnażać oraz zapełniać Ziemię. Więc z punktu definicji nie zajmują się w alkowach sportem amatorskim, lecz wypełniają obowiązki. Jako wyczynowi sportowcy zawodowi.  Po znokautowaniu przeciwników łowieckich sportów tym bezdyskusyjnym argumentem, Witold Daniłowicz jako „wojujący z kozłami“ udowadnia dalej, że bierze udział w walkach i rywalizacji z tymi oraz innymi zwierzętami. Tymczasem ta „walka“ mecenasa Daniłowicza nigdy nie była i nie będzie walką. Przed pójściem na polowanie na kozły nikt nie spisuje testamentu. Autora polemiki, wychodzącego do boju z kozłem nie żegna zapłakana małżonka z gromadką potencjalnych sierot przyczepionych do spódnicy potencjalnej wdowy. Jeśli kozioł wygrał, bo udało mu się przeżyć, to nie znaczy, że wygrał, tylko że dostał  w czapę od kolegi mecenasa. W tym samym sezonie albo w następnym. Tak samo korrida, w której Autor widzi wyraz „zmagań człowieka ze zwierzęciem“, nie jest wcale walką, bojem lub wojną. Torreador,  który przegrał nie ląduje po K.O. w trzeciej rundzie w jatkach jako materiał na karmę dla psów. Tylko w szpitalu. A byk, któremu udało się załatwić w tych zmaganiach nawet tuzin przeciwników wcale nie idzie na emeryturę, by w gronie jałówek i cielątek spędzić ostatnie dni jako weteran na soczystych łąkach i być pochowanym w alei byków zasłużonych. Przeznacza się go do rzeźni. Konstruowanie relacji ludzko-zwierzęcych jako walki, boju, zmagań z równorzędnym przeciwnikiem jest w gruncie rzeczy nadużyciem. Niezależnie od tego, że spotkanie z tym czy innym zającem kończy się źle dla niektórych myśliwych (zając też potrafi ugryźć), czyli istnieje pewien element ryzyka, a szaraki są też z reguły szybsze od przeciętnego członka PZŁ. Polowanie ma to do siebie, iż determinowane jest jednoznaczną hierarchią między drapieżnikiem i ofiarami. Bez wzajemności, która mogłaby mieć wymiar udekorowanej trofeowymi zielonymi kapelusikami jaskini lwa tudzież zajęczej kotliny. Co się zdarza niesłychanie rzadko. W niektórych opowieściach przyogniskowych pojawia się np. motyw szczególnie niebezpiecznego polowania na dziki w naszych szerokościach (lwy i tygrysy nie występują u nas wcale, a chupacabary niesłychanie rzadko i tylko wtedy, gdy jest odpowiedni zapas nalewki). Faktycznie, nie można przeczyć. Dzik jest dziki, dzik jest zły i ma bardzo ostre kły. Polowanie na te zwierzęta jest niebezpieczne. Dla nich samych. Czyli dzików. Bez dwóch zdań. Wystarczy popatrzeć na statystyki.

Jaki jest więc morał z powyższego? Ano taki, że każdy wyjęty z kontekstu absurd da się logicznie i racjonalnie uzasadnić. Quod erat demonstrandum. Pozostaje on jednak absurdem – tak samo jak wychowanie fizyczne w alkowach zy walka na śmierć i życie z szarakiem europejskim. Choć co niektórzy chcą i mogą naturalnie owe czynności widzieć jako wojnę oraz z pełnym przekonaniem uprawiać – włącznie z łowiectwem - dla sportu, tylko sportu i samego sportu.

La petite difference leży zaś w różnych motywach i perspektywach. Inna jest motywacja i perspektywa indywidualnego myśliwego w naszych szerokościach, który poluje, bo lubi i może, choć nie musi i kompletnie inna tego samego myśliwego jako członka grupy, będącej częścią całego społeczeństwa, gdzie dla tego ostatniego znaczenie łowiectwa nie jest tożsame z tym, iż ono odczuwa przyjemność z tytułu upolowania dzika lub słonki. Sama tradycja podejścia i szerokiego traktowania myślistwa jako sportu rozkwitła w XIX wieku, choć ma korzenie sięgające czasów przed Królem Ćwieczkiem albo nawet Heraklesem. Postępująca powszechność postrzegania polowania jako sportu sprzed około 250 – 150 laty rezultowała z ewolucji klasy polującej, postępu technicznego i paru innych przyczyn. Szkopuł w tym, że żyjemy oraz polujemy dwa wieki później, a niektóre powszechnie ongiś akceptowane oraz respektowane recepty dziś nie bardzo funkcjonują. Ponadto dzisiejsza klasa polująca ma, zdaje się, niekiedy trudności z przyjęciem do wiadomości, że właściwie to zaczął się już XXI wiek.

Na zakończenie swojego artykułu w Braci Łowieckiej Witold Daniłowicz deklaruje, że jest zwolennikiem traktowania polowania jako sportu uzasadniając ten punkt widzenia w następujący sposób
Moim zdaniem określenie „sport” używane w odniesieniu do łowiectwa uszlachetnia to ostatnie. Dzięki temu łatwiej wykazać, że myślistwo to nie zwykłe zabijanie zwierząt dla przyjemności, lecz forma aktywności fizycznej, podlegająca określonym zasadom tak prawnym, jak etycznym. Do ich celów należy zaś zapewnienie, że łowiectwo będzie wykonywane w sposób zgodny z zasadami ochrony środowiska i dający zwierzynie szansę w starciu z myśliwymi.
Tymczasem mamy dziś do czynienia z diametralnie odmiennym postrzeganiem łowiectwa „wewnątrz“ i z „zewnątrz“ – tzn. przez ludzi polujących i nie parających się łowiectwem. Niepolująca  większość społeczeństwa, która w warunkach praktykowanej demokracji odgrywa rolę suwerena decydującego o kształcie i formie współczesnego polowaniania, podziela w coraz mniejszym stopniu tradycyjny wizerunek łowiectwa i nie dostrzega jego niuansów. Paradoks ten doskonale uwidaczniają np. badania postrzegania łowiectwa, przeprowadzone ponad 10 lat temu w ramach projektu kilku psychologów z Instytutu Medycyny Sądowej w Bremie. Mimo iż te badania obejmowały niestety stosunkowo niewielką grupę polujących i niepolujących respondentów (738 osób) i były ograniczone w czasie oraz przestrzeni, to ich wymowa jest dość jednoznaczna.

Ankietowani myśliwi sprowadzają niechęć do łowiectwa do przyczyn tkwiących w stereotypach, społecznym dystansie do przyrody, deficycie doświadczeń czy też braku wiedzy na temat tego co i jak robią myśliwi. Czyli czym jest współczesne łowiectwo.

Natomiast – jak widać powyżej – zapytani o to samo niepolujący formułują bardzo konkretne zastrzeżenia, których tło z pewnością determinowane jest stereotypami, (rosnącym) dystansem do przyrody, nieznajomością zasad wykonywania polowania, lecz dotyczą one zasadniczo stosunku do zwierząt. W ich centrum leży kwestia zabijania zwierząt. Mechanicznie negowana jest śmierć zwierząt, będąca (wyłącznie) rezultatem dążenia do osiagnięcia przyjemności. Widoczny jest brak akceptacji dla polowania jako sportu. Niechęć budzi manifestowanie przez myśliwych radości i satysfakcji z tytułu osiągnięcia celu polowania – pozyskania zwierzyny, zabicia, czyli  „wygrywania” rywalizacji i czegoś co Witold Daniłowicz chce widzieć jako walkę i zmagania ze zwierzęciem.

I choć brak konkretnych danych na temat podobnych badań opinii publicznej w Polsce, to z dużą dozą prawdopodobieństwa dałyby one zbliżone wyniki. Dlatego wypada być ostrożnym z wyciąganiem wniosków odnośnie akceptacji własnych przekonań przez opinię publiczną. W myśl zasady: „po pierwsze nie szkodzić”.

P.S. Witold Daniłowicz określił powyższą polemikę do jego polemiki jako „pisaną dla sportu”, niemerytoryczną „zabawę językową”. Przyznać musimy, że pan Witek to twarda sztuka.

19 komentarzy:

  1. Ciekawy tekst. Może i ja zmierzę się z problemem?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Panie Zbigniewie, jeśli tylko czuje Pan w sobie imperatyw czy cokolwiek, żeby wziąć na klatę ten przeklęty sport, to niech Panu piórko darzy. Chętnie się z tymi zmaganiami zapoznamy. :)

      Usuń
    2. O ktory sport sie rozchodzi ?
      Z ciekawosci sie pytam.
      daka

      Usuń
    3. No o ten Danilowiczowski. Z czystej ciekawosci, odpowiadajonc... ;)

      Usuń
  2. Dobry wpis, rozsądna argumentacja. Kropla drąży skałę...

    OdpowiedzUsuń
  3. Widać nie tylko w Polsce myśliwi mają wizję niechęci społeczeństwa do nich odmienną od rzeczywistości...

    OdpowiedzUsuń
  4. Chciałam napisać komentarz, ale na łogólniejszy wpis traktujący mi się zebrało pod wpływem tegoż posta / nie spożywam tych kółeczek..z przedziałkiem/... ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Buce przywołali uprawianie seksu , które wedle definicji Pana D. mieści się w kategoriach sportowych, ale nie tylko - wedle tych kryteriów trzykilometrowy szybki spacer do sklepu po flaszkę wypitą dla przyjemności to tez dyscyplina sportowa - przez niektórych nawet uprawiana profesjonalnie. A jeżeli elementem determinującym definicję sportu jest li tylko współzawodnictwo to np. walka o czerwony pasek na świadectwie albo o posadę kierownika sklepu mięsnego to popularne dyscypliny sportowe.Rozumiem że dla zafascynowanego angielskim stylem życia, ubierania i polowania gentelmena W.D -jest oczywiste ze łowiectwo to sport - prawie tak popularny jak picie popołudniowej herbatki-ale nie ma to nic wspólnego z rzeczywistym postrzeganiem tej nieolimpijskiej dyscypliny sportowej

    OdpowiedzUsuń
  6. Przykladu wyscigow po flaszke patykiem pisanego uprawianych dla przyjemnosci i kosztem znacznego nieraz wysilku fizycznego (szczegolnie jak do sklepu daleko i rower ktus wczesniej podpierdolil) nie wypadalo przytaczac. To byloby przeciez forma popularyzacji alkoholizmu a te teksty moga dzieci czasami czytac. Stad koncentracja na przykladzie zajecia nie zagrazajacego zyciu. A nawet wrecz przeciwnie. W tle jest zreszta inne pytanie - DLACZEGO ?. Dlaczego Eskimos usmiechniety od ucha do ucha z okazji upolowania foki - co mu niewatpliwie sprawilo przyjemnosc - nie wpadlby (raczej) na pomysl gloszenia, ze uprawial sport ? A dlaczego tak samo usmiechniety nad upolowanym sloniem albo slonka WD jest przekonany, iz jest sportowcem i chce byc postrzeganym jako czampion nieolimpijski ?. That is tez ciekawa the question .....szczegolnie jesli wiwsekcje przeprowadzic w czasie i przestrzeni....

    OdpowiedzUsuń
  7. Panowie.... czytałem obydwa teksty polemiczne (ten jest trzeci) i odnoszę wrażenie, że Daniłowicz jednak leciutko Was zapędził w kozi róg... Mecenas nie jest bohaterem z mojej bajki, jednak tę polemikę - przegraliście. Po pierwsze - popełniacie nadużycie pisząc, że Mr D. kwalifikuje łowiectwo jako "dyscyplinę sportową". O ile dobrze pamiętam - kwalifikuje jako "sport" odnosząc się do definicji sportu. Po drugie - cytuję " Niepolująca większość społeczeństwa, która w warunkach praktykowanej demokracji odgrywa rolę suwerena decydującego o kształcie i formie współczesnego polowaniania, podziela w coraz mniejszym stopniu tradycyjny wizerunek łowiectwa i nie dostrzega jego niuansów." - O JAKIM SPOŁECZEŃSTWIE / SUWERENIE piszecie ? Niemieckim ? Norweskim ? Szwedzkim ? Amerykańskim ? Tam, o ile mnie pamięć nie myli, akceptacja łowiectwa jest duża - i co gorsza - rośnie. Nie odnoście wszystkiego do naszego grajdoła, bo chociaż jesteśmy ( po "dobrej zmianie" ) supermocarstwem - to jednak na V RP świat się nie kończy. Jako samozwańczy sędzia - oceniam po boksersku : przegraliście na punkty 110 do 95. Gloria victis. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z perspektywy przyjaciol Witka piszących zza Wielkiej Wody lub kanalu z pewnoscia moze to wygladac na KO. Tak wiec zamroczenie zachecamy jeszcze raz do przeczytania pierwszej i drugiej polemiki. Ze zrozumieniem. Gdzie mowa jest o sporcie. I nie tylko. :)

      Usuń
  8. Kolejny olimpionik ?. Jesli "dyscyplina sportowa" nie jest sportem, to czym jest ? - religia ?. Byc moze. Trzeba jednak wiary - i to silnej wiary. Niezaleznie od tego bzdura pozostanie bzdura. A absurd absurdem. Bobr olimpijski zdecydowanie powinien nadrobic braki w dyscyplinie czytania i ogladania obrazkow ze zrozumieniem. Przyklad badan spolecznych z postu ukazujacy brak akceptacji dla lowiectwa jako sportu pochodzi wlasnie z Niemiec./stoi na obrazku jak byk/ Zas akceptacja i popularnosc lowiectwa skandynawskiego, reprezentowanego przez Szwecje i Norwegie, ma swoje zrodla przede wszystkim w edykcie Gustawa III z 1789 a nie w praktykowaniu i pojmowaniu przez potomkow Wikingow tego zajecia jako sportu. Co w opublikowanym niedawno wywiadzie podkresla rowniez Carl Gustaf Folke Hubertus Bernadotte - lepiej znany jako Carl XVI Gustaf. Dostarczajacy na uroczystosci zwiazane z przyznaniem Nagdrody Nobla tradycyjnie tam serwowanego combra sarny. O tym powinno wiedziec kazde dziecko - choc stare bobry moga cierpiec na skleroze. Ale o ile komus sie pier...myli akceptacja lowiectwa jako takiego z akceptacja lowiectwa jako sportu to tabletki przeciw sklerozie tez chyba nie pomoga. Nie wiadomo. Co najmniej dyskusyjna jest tez ta teza w odniesieniu do kregu kultury anglosaskiej (USA) , gdzie funkcjonuje werbalizm "game" o "sportowych" korzeniach (to Albion byl wlasciwie kolebka postfeudalnego etosu myslistffa jako kultury fizycznej) w odniesieniu do polowania (i wedkowania) lecz potrzebny bylby chyba sam prezes zeby jednoznacznie udowodnic, iz biale nie jest biale, czyli, ze WSPOLCZESNA popularnosc lowiectwa za Wielka Woda bierze sie tam z myleniem go z rugby czy kickboxem. Szczegolnie wsrod Indian i Eskimosow. .......Mecenasowi WD rozchodzi sie zas w hymnie na rzecz sportu mysliffskiego zasadniczo o cus innego......Niech stary bobr przeczyta uwaznie cytowany fragment wypowiedzi mecenasa uzywajac nie tylko okularow. Dasz bobr.

    OdpowiedzUsuń
  9. Nie podejmuję dyskusji, w której merytoryczność zastępowana jest osobistymi wycieczkami... Bo jakie mam wyjście ? Czy na : "Bobr olimpijski zdecydowanie powinien nadrobic braki w dyscyplinie czytania i ogladania obrazkow ze zrozumieniem." i " O tym powinno wiedziec kazde dziecko - choc stare bobry moga cierpiec na skleroze. Ale o ile komus sie pier...myli akceptacja lowiectwa jako takiego z akceptacja lowiectwa jako sportu to tabletki przeciw sklerozie tez chyba nie pomoga." czy na koniec : "Niech stary bobr przeczyta uwaznie cytowany fragment wypowiedzi mecenasa uzywajac nie tylko okularow." mam odpowiedzieć " A tobie Anonimowy - z gęby śmierdzi ? Marny to poziom dyskusji. Dobrego dnia życzę i.. więcej odwagi.... "Anonimowy" - jakie to wymowne :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Dasz Bobr. Odwazny anonimowy Stary Bobrze.....:((((

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To - jak rozumiem, nieprawda, bo z "reżimowego miesięcznika" ?

      http://lowiecpolski-wp.uniainteractive.pl/niemcy-lubia-mysliwych/

      Darz Bór....

      PS. I skończcie z tym infantylnym (choć - jak mniemam - zamierzonym) brakiem ortografii... To może być zabawne.. bo ja wiem ? Do 10 powtórzeń... potem staje się żenujące, żeby nie rzec - żałosne...
      PS. II - nie jestem koleżką niejakiego Witka. Po prostu, przyznając mu rację ważyłem kwestie merytoryczne.. BwZ przegrali tę rundę. Na nic krzyki i pohukiwania. Król jest nagi

      Usuń
    2. Panie Bobrze leciwy.

      Po pierwsze, to nie widzem niczego merytorycznego w Pańskich wpisach. Poza spora dawka niezrozumienia, ktora obalilaby nie tylko bobra, ale i zubra. Nie wiem wiec co tam se Pan wazysz, ale skoro juz koniecznie chcesz sie Pan onanizowac tym wazeniem vel sedziowaniem, to niech wyjdzie Panu przynajmniej ono na zdrowie.

      Po drugie, to jest nasze, bucowskie poletko, na ktorym piszemy co chcemy i jak chcemy. Jesli Pan tego nie kumasz, to zawsze mozesz se Pan zalozyc wlasne. Ewentualnie, jesli jestes Pan tak leniwy lub pochloniety tym sedziowaniem, to otworz se Pan Lowca Blochowskiego. Gdzie jest wszystko teczowe a kulturka najwyzszych lotuff. Po chuj sie Pan tak meczysz? Ktos kaze?

      Po trzecie, nie udała sie Panu niestety brawurowa akcja na lowiecki.pl. Rownie brawurowo zostales Pan spacyfikowany przez goscia, ktory za bucami nie przepada. Wspolczujemy.

      Usuń
    3. Szanowni Panowie Wojciechu Bołoz i Danielu A. Kałużycki (chociaż, rzeczywiście trafniej byłoby użyć Waszych pseudonimów operacyjnych "buce w zielonych") ...

      Niestety, walnij w stół - nożyce się odezwą. Wystarczy, że ktoś, zamiast czołobitności dla "yntelektu" Waszmościów, ośmiela się mieć inne zdanie - wyłazi natychmiast słoma z butów, chamstwo i arogancja...
      - Tak, to jest Wasze poletko i uprawiajcie je sobie do woli. Skoro jednak, w akcie łaski, dopuszczacie maluczkich do głosu - musicie się liczyć z tym, że część albo a/ nie dorosła (czyt. zniżyła się) do Waszego poziomu yntelektu, b/ ma, w sposób absolutnie nieuprawniony, inne zdanie.
      Jeśli jednak to Wam nie odpowiada - że użyję Waszych określeń : "onanizujcie się we dwóch, na pewno będzie przyjemnie"...Przy okazji, mimochodem, powyciągajcie sobie nawzajem słomę z butów.
      I jeszcze jedno - z poziomu Waszych wypowiedzi wynika, że w czasie, kiedy niejaki Daniłowicz się uczył, Waszmościowie albo pasali bydło (wersja wiejska) albo wąchali klej ( wersja miejska)... Tak więc, poklepywanie poufałe "Witka" po ramieniu jest co najmniej nieuprawnione...
      Owocnej uprawy poletka życzy Bardzo Stary Bóbr

      Usuń
  11. Czy Stary bobr jest w stanie w ogole ogarnac iz przytaczane dane z Nemiec dotycza akceptacji MYSLIWYCH a nie sportowcow ala mecenas ?

    Czy tez musi swiecic tutaj gola czescia ciala pohukujac o rozdawaniu zlotych medali ?

    OdpowiedzUsuń