Dlaczego nas nie lubią? Rozdział V: nie zabijaj.

Dekalog.

Jak to właściwie się stało, że ów spis nakazów moralnych, regulujący stosunki między człowiekiem a Bogiem i między ludźmi, został rozszerzony na wszystkie istoty? Potępienie zabijania z etycznych pobudek jest stosunkowo młodym, typowym dla współczesnej cywilizacji zjawiskiem. Po zabetonowaniu znacznych obszarów, wyprostowaniu rzek, opanowaniu przestworzy, kosmosu itd., nadszedł czas na ułożenie relacji z Mamusią Naturą – czyli przeniesienia zasad obowiązujących w społeczeństwie na styk człowiek/przyroda. Generalnie zabijanie stało się niehumanitarne i może mieć bardziej lub mniej niehumanitarny  –  do przełknięcia - charakter. Pierwszy kanon prawny związany z przykazaniem  „nie zabijaj” został wydany w tysiącletniej Rzeszy przez, przynajmniej oficjalnie, brzydzącego się zwierzęcym mięskiem Adiego Hitler’a. Niemiecka ustawa o ochronie zwierząt z 1933 roku (Reichstierschutzgesetz) kompleksowo przyznała prawa braciom mniejszym – tym samym przestały być "rzeczami" (wątek ten rozwiniemy). Kolejnymi elementami układanki są opisywany już Syndrom Bambi i powtarzany do znudzenia stereotyp myśliwy = zabijanie dla przyjemności = godne szczególnego potępienia (o tym też kiedy indziej), z czym buce w zielonych kapelusikach z piórkami kompletnie sobie nie radzą.

Tabu śmierci. Ale jakie tabu?

W XXI wieku bez najmniejszego trudu możemy utopić się w obszernej lekturze dotyczącej śmierci, możemy obserwować umierających ludzi przez Internet, niemal ich dotykając, możemy rozmawiać przy obiedzie o śmierci (ciekawe czy w czwartki?), mamy specjalne dni poświęcone zmarłym, mamy Al-kaidę, mamy, możemy, możemy, mamy… Tak wygląda tabu?

A jednak. W świecie śmiertelnej literatury toczy się spór: czy instytucjonalizacja śmierci doprowadziła do tabu, czy też tabu doprowadziło do instytucjonalizacji tejże? Szkoda klawiatury na zabawę w jajko i kurę. Najważniejsze, że śmierć wciąż - mimo wszystko - stanowi tabu i jest zinstytucjonalizowana. Czyli, po chłopsku rzecz ujmując: wykopuje się teściową a najlepiej dwie do szpitala , gdzie z bezpiecznej odległości mogą dogorywać – a rodzina zamiata temat pod dywan. Tradycyjny, publiczny charakter schodzenia z tego padołu zanika: śmierć jest delegowana nie tylko do szpitali, ale również do weterynarza, ubojni etc. Zatarciu ulega żałoba, pogrzeb staje się coraz bardziej dyskretny, pojawiło się eufemistyczne słownictwo  - „droga, nieobecna teściowa”, „teściowa odeszła” „po długiej i ciężkiej chorobie” itp. A wszystko podlane sosem sekularyzacji, osiągnięciami współczesnej medycyny i wiążącymi się z nimi nadzieją oraz frustracją– bo ta śmierć, mimo znacznego odłożenia jej w czasie, nadal jest nieunikniona, nieodwracalna, nieładna. Nikt nie uczy jak się z nią mierzyć. Zostaje więc pakiet dużego śmiertelnika: miotełka, dywanik i...

Czy do powyższego…

… obrazka pasuje statystyczny, 80-letni troglodyta w zielonym kapelusiku i z podagrą, który publicznie chwali się zaciukaniem bydlątka, eksponując w dodatku jego części na ścianie? Większość publiczki postrzega polowania jako zło konieczne a krytyka współczesnego myślistwa dotyczy głównie jego formy. Cóż więc robi zbambizowana gawiedź? Domaga się profesjonalizacji hobby-bucostwa. Tym samym nastąpiłaby cudowna przemiana: godne pogardy i potępienia prymitywy w zielonych kapelusikach przestałyby być mordercami, stając się w gruncie rzeczy czymś pożytecznym. Jak rakarz – niezbyt sympatyczny lecz akceptowalny. Taki zimnokrwisty zawodowiec nie chwaliłby się fotkami z ubitą zwierzyną, lecz po cichu załatwiałby temat. Znów śmierć zostałaby oddelegowana, tym razem w leśne ostępy i znów zbambizowana publiczka miałaby czyste sumienie, popuszczając pasa po konsumpcji panierowanego kotleta cielęcego. Może nawet dziczyzny? Tak czy owak pod tę profesjonalizację dorabia się bambistyczą pseudoargumentację: główny jej trzon stanowi wspomniana już przyjemność zabijania – jednak gdy spytać orędowników tejże czym ją mierzyć, rozkładają ręce, mówiąc, że to już nie ich zadanie. W istocie gawiedź ma to głęboko w dupie. Nikt nie bada poziomu przyjemności rzeźnikom. To jest czysta, bambistyczna fantasmagoria.   

Dlaczego po prostu nie mówimy:

Hej! To przecież WY jesteście Bambistami, to WY macie KOMPLEKSY na punkcie WŁASNEGO GATUNKU, to WY macie KOMPLEKSY związane ze ŚMIERCIĄ. 

Jakie ma znaczenie to, że ktoś zabił kabana w pracy, a jelenia w ramach uprawianego w hobby? Jakie racjonalne przesłanki decydują o tym, iż śmierć jelenia z ręki myśliwego ma być czynem nagannym, zaś zabicie świni przez rzeźnika już nie? Takich pytań jest znacznie więcej…