Edukacja czyli kazanie siostry naszej po dwururce Dajroty.

Muza nasza, czyli siostra po dwururce, Koleżanka blogerka Dajrota natchnęła buców. Wpisem na swoim blogu: "Leśny savoir-vivre". CZĘŚĆ I i CZĘŚĆ II. Nie bardzo wiemy co to jest ten savoir… ten no…czy jak tam. Bo po francusku umie tylko Wojciechus. Tak mówi przynajmniej. Ale z czytaniem ma trochę problemów.

Z napisanej w języku Stefana Żeromskiego i Macieja Łogina treści kazania siostry naszej Dajroty można się jednak domysleć, że rozchodzi się o apel w sprawie konfliktu i zgrzytów wokół korzystania przez dwie grupy ludzi - tych w zielonych kapelusikach z piórkami i tych bez kapelusików oraz psy - z jednego lasu. Faktycznie mamy tylko jeden las i jeden krajobraz. I faktycznie ów konflikt daje o sobie znać realnymi tudzież wirtualnymi pyskówkami, czasem irytacją, często namacalnoscią kup śmieci i zdewastowanych ambon. Tudzież patrochami zabitego dzika wyłożononymi na ścieżce przyrodniczo-edukacyjnej.

W tym kontekście przestudiowaliśmy kazanie siostry Dajroty z należytym nabożeństwem. Bo takich apeli za dużo być nie może, a niewykluczonym jest, iż w przyszłości potrzeba będzie ich więcej. W każdym bądź razie dostaliśmy takich wyrzutów sumienia, że trza było sięgnąć po flaszkę, żeby trzeźwiej spojrzeć na ten padół i kierowane przez siostrę Dajrotę apele do niepolującej części parafii też. A szczególnie te:

1. Nie hałasuj w lesie!

5. Psa trzymaj zawsze na smyczy!

Odnosząc je do nas samych.

Rozpacz.

Jak tu cicho zaszczelić dzika? Nie korzystając z zabronionych ustrojstw albo łuku, który też jest zakazany? Jak ten pies, trzymany zawsze na smyczy, ma zaaportować zbarczoną kaczkę, kiedy na drugim końcu otoka wisi gość, który umie po francusku ale z pływaniem ma problemy?

Jak wreszcie Kali w zielonym kapelusiku z piórkiem ma wytłumaczyć niepolującej parafii, że jak parafianin ryknie na cały las “Kurwa! Znalazłem muchomoraaaaaaaaa!!!!!!” to jest zły uczynek? A jak Kali przy okazji zbiorowego polowania reprezentacyjnego reprezentacji polskich Dian w Puszczy Niepołomickiej jebnie na trombce sygnał “Naganiacz na rozkładzie” – słyszalny od Tarnowa do Krakowa – to jest dobry uczynek?

Bo Kalemu wolno i już? Koniec dyskusji?

Małgorzata Kaczorowska – redaktorka, specjalistka d/s edukacji przyrodniczo-leśnej w Nadleśnictwie Dynów, absolwentka Wydziału Leśnego Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie też cuś sugeruje. Zabawę dydaktyczno-pedagogiczną dla parafian w wieku gimnazjalnym pod tytułem „Myśliwy przed sądem, czyli za i przeciw współczesnego łowiectwa". Której też siem przyjrzeliśmy. Pod drugą flaszkę wódki.  Chociaż jesteśmy dziećmi w wieku dawno a nawet bardzo dawno w wieku pozaszkolnym. Zabawa polega na zestawieniu pozycji i argumentów pro i kontra polowanie z fikcyjnym oskarżycielem i obrońcą oraz świadkami, którzy w obronie łowiectwa szermują m.in. takimi argumentami:  

Świadek obrony nr 2.

Myśliwi stworzyli kodeks etyki i dobrego obyczaju. Chodzi w nim o to, że jeśli już zabija się zwierzynę, to nie przystoi jej ranić. Wolno więc zabijać tylko strzałem i tylko z takiej broni, z takiej odległości i w takich warunkach, które dają pewność celnego strzału i zabicia na miejscu. Jeżeli mimo to zwierzyna została zraniona, kodeks nakazuje odszukać ją i dobić.

Wystarczy, że gimnazjalista zerknie do tzw. regulaminu polowań Polskiego Związku Łowieckiego, żeby przeczytać, iż do niektórych ptaków i zajęcy na przykład myśliwy MOŻE I POWINIEN strzelać tylko wtedy gdy zwierzątka te fruwają czy zapieprzają. Czyli w sytuacjach, które nie dają ani pewności celnego strzału, ani zabicia na miejscu. Czy cuś dziwnego jeśli dziecię siem potem pyta: co to jest kurwa za etyka? Co to som za obyczaje???

Następnie to dziecko jest konfrontowane z kolejnymi zeznaniami:

Świadek obrony nr 3.

Współcześni myśliwi przyjmują na siebie rolę dużych drapieżników, których jest coraz mniej. Zabijają zwierzęta roślinożerne (szczególnie kopytne: jelenie, łosie, sarny), które zgromadzone w dużych ilościach na tym samym terenie, mogą powodować duże zniszczenia w roślinności, poprzez zgryzanie młodych drzew i siewek. Myśliwi spełniają ponadto funkcje sanitarne. Odstrzeliwują zwierzęta chore i słabe.

Jeśli dziecko ma zero wyobraźni, to da się zwieść obrazkiem liniejącego tygrysa w zielonym kapelusiku z piórkiem, z 30-oma kg nadwagi w roli współczesnego top–predatora. I poprowadzić w krainę absurdów. Na pewno jednak po drodze potknie się o  reklamę „czystej i zdrowej dziczyzny”. Czy nie przypadkiem ze zwierząt chorych, słabych i starych? Jak ta prawie padlina smakuje? Spyta się dziecię. Zupełnie słusznie.

Nie wiadomo jak te gimnazjalne procesy czarowników w zielonych kapelusikach sie kończą. Jakimi wyrokami? Ale jak na nasz gust, przy takiej linii obrony i przy takich świadkach to nawet niesłusznie oskarżona o rozwiązły tryb życia Dziewica Orleańska wylądowałaby na stosie a nie tylko buc w zielonym kapelusiku z piórkiem postawiony przed sądem za amoralność i inne grzechy.

Z naszego bucowsko-chłopsko–filozoficznego punktu widzenia, edukacyjno–dydaktyczny problem absurdów rzeczywistych bądź pozornych w przekazie obrazu polowania nie dotyczy w zasadzie dwóch pań, które przypadkiem nam się nawinęły po drodze przez internetową dżunglę. Jak wszystko na tym padole, tak samo łowiectwo i polowanie nie są wolne od sprzeczności i wewnętrznych paradoksów. Często przez nas samych nie dostrzeganych, często tylko pozornych, które znikają dopiero przy kompleksowym potraktowaniu tematu. Bo polowanie i łowiectwo są zjawiskiem kompleksowym z aspektami natury ekologicznej (wiemy, wiemy ….brzydkie słowo), społeczno–kulturowej i ekonomicznej. Niepolująca część parafii zadaje często proste pytania dotyczące tej złożoności, oczekując prostych odpowiedzi. Dylematy wynikają z myśliwskiego „pójscia na skróty“, operowania możliwie prostymi i czytelnymi uproszczeniami w dziele uświadamiania parafian nie noszących zielonych kapelusików z piórkami, nie mających osobistych doświadczeń z materią. Nie ma i nie będzie też chyba jakichś uniwersalnych recept na edukację myśliwską w różnych sytuacjach, wśród różnych grup niepolujących parafian. 

Warto jednak pamiętać, że użycie środków z repertuaru typowego dla propagandy i reklamy, z uproszczeniami, marginalizacją i  pominięciem niewygodnych okoliczności, sprzeczności nie zawsze prowadzi do celu, jakim jest uzyskanie akceptacji tego, co jako myśliwki i myśliwi  robimy. Szczególnie gdy odbiorca krytycznie nastawiony jest do odbioru naszego przekazu.

W tym sensie Drogie Edukatorki i Edukatorzy:

Zdrówko! Strzemiennego!!!

PS. Alkohol jest szkodliwy dla zdrowia. Powoduje marskość wątroby, może prowadzić też do śmierci z przepicia lub innych chorób.