Gęsi w żałobie…

„Taka dzika gęś zawarła małżeństwo na całe życie a teraz jej partner leży martwy. Siada więc w pobliżu mimo strachu przed człowiekiem i rozpacza w głos. Prawie nigdy nie zdarza się by już kiedykolwiek połączyła się w parę z jakimś samcem”

Czytając powyższe trudno nie zalać się łzami. Na początek postanowiliśmy nie podawać imienia i nazwiska autorki przytoczonej wypowiedzi, lecz zadać sobie trud, by odpowiedzieć na pytanie: jak owe, wzruszające słowa mają się do rzeczywistości? Otóż dzikie gęsi są faktycznie gatunkiem praktykującym dożywotnią  monogamie. Sporo pisał o nich śp. Konrad Lorenz, jeden z najbardziej znanych etologów, noblista, którego badania kontynuowane są na wydziale ornitologicznym Instytutu Maxa Plancka.  Specyficzna monogamia tych ptaszków jest uwarunkowana „ekologicznie” – ewolucyjnie. To po prostu jedna ze strategii rozrodczych w świecie zwierząt i element gęsiego sposobu na życie. Czyli zachowania gatunku. Zdecydowana większość  dzikich gęsi gniazduje i przystępuje do rozrodu na północy, mając tam do dyspozycji długi dzień, ale też bardzo krótki okres wegetacyjny. Obecność stałego partnera i partnerki z jednej strony oznacza, że gęsior nie musi corocznie boksować się z innymi samczykami o to, by móc sobie ulżyć, gdy najdzie go Boża wola. Z drugiej strony gęsi żeńskie mogą liczyć na sprawdzonego wybranka, który uczestniczy w wychowywaniu potomstwa. Schemat jest więc prosty: przylot, seks, jajeczka, wylęg, młode i czym prędzej frrru na południe. Bez typowych dla innych gatunków wiosennych amorów, walk o samiczki, co dzikim gęsiom pozwala zaoszczędzić czas, zdrowie oraz energię po wyczerpującym przelocie na północ, by zainwestować je w wychów  młodych. I te zachowania postrzegane są przez ludzi jako celebrowanie przez gęsi świętych sakramentów.

Podobnie rzecz się ma z „rozpaczą i rytuałami żałobnymi“ gęsich wdów i wdowców. Przyczyna niełączenia się w pary ptaszków, które straciły swoje drugie połówki, jest prozaiczna. Gęsi wpadają sobie w oko jeszcze w okresie wczesnego dziewictwa – przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. Wszystko jest więc podzielone w okresie nauki seksuologii w gęsiej salce katechetycznej, wobec czego wdowiec lub wdowa po gęsi zabitej przez myśliwego, samolot, bielika, druty bądź zeszłej z tysięcy innych powodów, po prostu nie ma w stadzie innych partnerów pod skrzydłem. Nie jest też  najwyraźniej dostatecznie atrakcyjną partią dla gęsiej młodzieży, wchodzącej w związki. Więc z kim ma uprawiać miłość?

Ale co się dzieje w sytuacji, gdy w jakimś gęsim stadzie występuje ewidentny nadmiar panienek lub panów?  Wdówek czy wdowców? W pierwszym przypadku za wolne żeńskie elektrony biorą się gęsiory, które weszły już z jakąś partnerką w „święty związek małżeński”. Za wiedzą a nieraz i w obecności „prawowitej małżonki”. Krótko mówiąc: zdrada. Może nieklasyczna. Ale wciąż zdrada. To chyba odpowiednie słowo dla tych, którzy koniecznie chcą używać tych samych kryteriów moralnych w stosunku do wszystkich gatunków. Gwoli sprawiedliwości należy dodać, iż sukces lęgowy takich gęsich wdów, zapładnianych na boku przez „wiernych mężów i ojców rodzin”, jest niewielki. Wiadomo – matki samotnie wychowujące dzieci mają generalnie pod górkę… Nie tylko w świecie zwierząt. W drugim przypadku, przy nadwyżce samców, gęsiory praktykują to samo co prezydent miasta Słupsk. Czyli coś w rodzaju homoseksualizmu. Włącznie z demonstracyjnym kryciem partnerów. Naturalnie z takiej działalności związanej z kopulacją samców jaj żadnych nie ma. W przeciwieństwie do tego co wyrabia pan Robert Biedroń, zabraniający np. cyrkowych występów w imię praktykowania miłości do zwierząt. Zachowania gęsi mają natomiast racjonalne uzasadnienie. W stadach, które tworzą te ptaki, panuje określona struktura socjalna, gdzie osobniki bez partnerów stoją najniżej, podporządkowując się parkom oraz grupom rodzinnym. Homoseksualna komitywa z innym ptaszkiem oznacza  polepszenie pozycji w stadnej hierarchii. Taka parka nie da się odegnać od atrakcyjnego żeru, nie musi też zajmować miejsca na skraju noclegowiska, narażając się na ryzyko związane z drapieżnictwem. Jest to więc instynktowne działanie ułatwiające przetrwanie indywiduów w monogamicznie zaprojektowanej gęsiej „społeczności”.

Prawienie o ptasiej miłości, dozgonnych małżeństwach, żałobie itd. jest w gruncie rzeczy niczym innym jak przenoszeniem ludzkich zachowań, wyobrażeń i naszego „ systemu wartości“ na świat zwierząt, co nierzadko skutkuje dorabianiem infantylnej ideologii do najnaturalniejszych pod słońcem procesów przyrodniczych. Ładnie brzmi, ale ma niewiele z rzeczywistością do czynienia. Co ciekawe czynią to ludzie, którzy są nie tylko absolutnie przeświadczeni o swojej niebywałej wrażliwości i wielkiej miłości do Matki Natury, ale też często brzydzą się antropocentryzmem. Tymczasem interpretacja zwierzęcych zachowań jako ludzkich  wręcz idealnie wpisuje się w antropocentryczny sposób widzenia świata. Można więc dysponować ogromnym sercem, które niekiedy spycha rozum do głębokiej defensywy. Oczywiście ten sposób percepcji świata zwierząt jest  bardzo medialny, ponieważ odwołuje się do ludzkich emocji, pozwalając nimi świetnie manipulować. Opisywane zachowania stanowią objawy Syndromu Bambi a ten, tak jak dżuma, niestety nie wybiera. Atakuje nie tylko dzieci, celebrytów, zielonych zbawców padołu, ale też i ludzi ze świata nauki. O czym może świadczyć fakt, iż przytoczona na początku naszego felietonu wypowiedź jest autorstwa śp. prof. Simony Kossak, uczonej z ogromnym dorobkiem, której kult w rodzimym środowisku ekologistycznym dorównuje niemal czci Świętego Franciszka. 

P.S. W powyższym tekście buce siem jebły, co wyczaił pewien Rysio, który jak na Rysia przystało jest myśliwym. Ciekawi nas czy również dostrzeżecie owy grzech? Oczywiście możecie się wspomagać jakimś Cajsem z Chin.