Fobia większa niż żubr. Czyli pampersów dla Wajraka cd. Czyli czego boi się Adaś?

No wienc, zdopingowani komętażami zajrzeliśmy wreszcie pod tytuł artykułu wystraszonego redaktora Gazety Wyborczej, któremu wysłaliśmy pampersy. Po wnikliwej lekturze jeszcze raz pragniemy zaapelować do wszystkich ludzi dobrej woli o przesylanie pomocy KLIK. Mimo, że ten artykuł zasadniczo nie odbiega od innych spłodzonych w tym temacie przez eks–gońca redakcyjnego z gazety, ktorą zdaje się coraz mniej obywateli przy kiosku wybiera. Adaś boi się i na to niestety nic nie poradzimy. Nawet poddając się codziennym badaniom psychologiczno–psychiatrycznym. Wolno mu się zresztą bać. W tym kraju ludzie boją się różnych rzeczy. Ale skąd bierze się Adasiowa, udzielająca się stadku jego czytelników, fobia na punkcie buców w zielonych kapelusikach z piórkami?

Wypada w tym miejscu  zastosować starą, dobrą zasadę „a u was Njegrow bijut“ i przyjrzeć się kierowcom. Na przykład. Nie w celu odwrócenia uwagi od niebezpiecznych buców w zielonych kapelusikach z piórkami, ale w celu zwrócenia uwagi na pewien fenomen. Ten fenomen nazywa się po nowopolsku „The Base Rate Neglect“. Nie umiemy tego przetłumaczyc, ale spróbujemy wyjaśnić.

W Polsce mieszka około 38 milionów ludzi, poluje nieco ponad 100 000 buców w zielonych kapelusikach z piórkami i jeździ gdzieś koło 20 milionów samochodów. Regularnie, co roku ofiarą samochodów pada ponad 40 000 rodaków. Zabijanych na śmierć, kaleczących siebie samych, obcych a i własne tesciowe też. Na konto myśliwskich dwururek idzie dużo skromniejsza, bo z reguły jedno-dwucyfrowa liczba zastrzelonych lub postrzelonych. Też, czasami przeważnie z własnych szeregów. Z powyższego wynika żelazna, brutalna aż do bólu i smierci konsekwencja na rok bieżący i przyszłe lata tak samo: prawdopodobieństwo, że Polakowi stanie się krzywda od samochodu wynosi 1:1000. Na każde tysiąc obywateli jeden rozpierdoli się na drzewie, rozjedzie kogoś, zostanie rozjechany itd. Każdego roku. Gama możliwości i reperkusji jest tutaj niesłychanie szeroka. Prawdopodobieństwo, że ten sam Polak stanie się ofiara kul z mysliwskiej dwururki leży gdzieś w granicach 1:2-5 000 000. Tak, tak, zgadza siem: milionów. Proszę Szanownej Parafii. Żeby nie było niejasności. Ryzyko, że ten sam Wajrak, trzesący portkami z powodu zagrożenia bucami w zielonych kapelusikach z piórkami, wpadnie pod samochód bądź ktoś mu wpadnie pod samochód jest kilka tysięcy razy większe. Fakt. Wydawałoby się oczywisty. Mimo tego redaktor nie boi się kilka tysięcy razy bardziej samochodów, lecz dokładnie odwrotnie. Kilka tysięcy razy bardziej boi się tego co jest realnie kilka tysięcy razy mniejszym ryzykiem. Czy to jest logiczne? Czy to jest racjonalne? Nie. To jest całkowicie nielogiczne i całkowicie irracjonalne. To jest właśnie „The Base Rate Neglect”. Na tę przypadłość cierpi w zasadzie każdy z nas. Nie jesteśmy w stanie ocenić znaczenia określonych wydarzeń na podstawie prawdopodobieństwa ich wystąpienia, lecz oceniamy ich wagę na podstawie rzeczywistych lub wyimaginowanych zagrożeń związanych z tymi wydarzeniami. The Base Rate Neglect rzutuje na nasze opinie i postępowanie. Indywidualne i kolektywne - w polityce, gospodarce i w życiu codziennym. Przybierając niekiedy pożałowania godne formy. Tak jak w Teremiskach.

               

Ktoś, a na pewno większość czcicieli ekologicznego guru z Teremisek zarzuci, że przecież buców w zielonych kapelusikach jest dużo mniej niż aut i kierowców i to stąd bierze się owa dysproporcja w postrzeganiu ryzyka i zagrożenia. Wystarczy jednak znowu sięgnąć po kalkulatorek, coby sobie wyliczyć, że jeździ u nas kole 20 milionów kierowców i to oni są właściwym zagrożeniem, produkując corocznie 40 000 rannych i trochę trupów. Kobiet, dzieci, młodzieży, starców oraz ekologów najprawdopodobniej też. Tych ostatnich rzadko bo rzadko, ale zawsze. Na ok. 500 statystycznych polskich „rajdowców” przypada co roku 1 ranny albo trup. Ludzki. Taki współczynnik trupo- i inwalidoróbstwa w szeregach rodzimych nosicieli dwururek przy pomocy tego sprzętu oznacza, że buce w zielonych kapelusikach musieliby powodować rocznie ponad 2000 wypadków z bronią (żeby wyszedł „kierowcowy” stosunek 1:500) . Efektywnie ich udziałem jest kilka, kilkanaście zdarzeń w roku. Paradoksalnie, wybiórczo wystraszony redachtor sam stanowi statystyczne zagrożenie do kilkuset razy większe dla siebie i innych niż pałętający się po polach i lasach gość w zielonym kapelusiku z piórkiem. I dubeltówką. Mimo że redachtor nie posługuje się cholernie niebezpiecznym sprzętem służącym do zabijania tylko niewinnym ekologicznym SUV’em o pojemności trzech litrów. Zużywającym 17/100. Nie wiadomo czy redachtor o tym wie, ale w 100% wiedzieć nie chce. Woli się bać. Czy jest w stanie sobie uświadomić jakie niebezpieczeństwo stanowi sam dla prawie 40 milionowego Narodu? Wątpliwe. Nawet gdyby był w stanie i z racji zagrożenia, które stwarza jako kierowca udawał się codziennie do doktora od czubków (co zaleca bucom w zielonych) to i tak by nie pomogło zmniejszyć ryzyka jakie obiektywnie stwarza będąc „władcą szos” za kierownica SUV’a o gabarytach małej ciężarówki. Choć redachtorowi piszącemu raz, że jest wściekły, innym razem, że się boi, taka wizyta zapewne by nie zaszkodziła.

Papierek od psychologa czy psychiatry nie jest bowiem czynnikiem decydującym o częstotliwości wypadków ani na drodze, ani na polowaniu. Można się o tym przekonać przez proste porównanie jednej i drugiej wypadkowości w warunkach i w krajach, gdzie badania tego typu od kierowców i myśliwych nie są wymagane, a tragedii, bólu i śmierci jest mniej bądź dużo mniej. Do przekonania się o powyższym nie potrzeba wiedzy geniusza z Teremisek tylko paru kliknięć. To może sobie uzmysłowić każdy kto posiada komputer i umie się nim posługiwać. Jak ktoś nie chce, nie może i nie umie, zawsze może założyć pampersy. Nie pomogą, ale ulżą. Miejmy nadzieję.

Czy powyższe ma służyć udowodnieniu, że buców w zielonych kapelusikach nie należy się bać? A zacząć dygotać jak się zbliża osobowa półciężarówka ekologicznego redachtora? Otóż NIE. Pomijając nawet to, że taki buc – nawet nieuzbrojony – może przecież dać w mordę. Albo samemu dostać i podać do prokuratora. Lub o kimś coś nieładnie powiedzieć bądź napisać. Co jest dużo prawdopodobniejszym.

Rzecz się kręci w istocie wokół karabinu, strzelby - broni służącej a priori do zabijania. W przeciwieństwie do samochodów, którymi podobno się tylko jeździ. Stąd biorą się strach, obawy, nieufność, zastrzeżenia – krótko mówiąc – emocje. Emocje, których nie budzi ani pojazd, ani łyżka, w której podobno można kogoś utopić. Emocje zasadne i mniej zasadne, aż po budzące litość. Tak jak fobie redachtora Wajraka. Ale o tym – po tym. I dlaczego myśliwi panu redachtorowi Wajrakowi w zasadzie wdzięczni być winni – też.

Amen.

Na razie jeszcze raz usilny apel do ludzi dobrej woli. POMÓŻCIE  REDACHTOROWI!!!! Dotychczasowe dostawy pampersów starczą mu jedynie na kilkadziesiąt pobytów w lesie. To stanowczo za mało, żeby w tym czasie  mógł uratować dla nas przyrodę ojczystą!!! Poza tym, kiedy redachtor jest w lesie stanowi mniejsze zagrożenie na polskich drogach – dla dzieci, kobiet, mężczyzn, starców i ekologów też.